|
Budynek wzniesiony został w latach 1954-58 dla Filharmonii Pomorskiej powstałej w 1953 r. z przeobrażenia Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej, zorganizowanej w Bydgoszczy w 1946 r. w dużej części z muzyków orkiestry symfonicznej w Toruniu (założonej jeszcze w 1936 r.), zlikwidowanej przez nowe władze wojewódzkie w Bydgoszczy oraz z muzyków orkiestry symfonicznej Rozgłośni Pomorskiej Polskiego Radia, przeniesionej do Bydgoszczy również z Torunia w 1945 r.
Przedwojenne plany budowy Filharmonii Pomorskiej zakładały jej powstanie w Toruniu dla działającej tam od 1936 r. orkiestry symfonicznej. Było to opracowywane przez istniejące od 1921 r. w Toruniu Pomorskie Towarzystwo Muzyczne pod kuratelą Alojzego Hermana oraz funkcjonujące od tegoż roku Konserwatorium Muzyczne (o uprawnieniach szkoły wyższej) pod dyrekcją Piotra Perkowskiego - jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów międzywojennych. Podjęto już decyzję budowy nowego gmachu i wybrano na patrona niedawno zmarłego kompozytora Karola Szymanowskiego (który zresztą odwiedzał Pomorskie Towarzystwo Muzyczne). Wybuch II wojny światowej udaremnił jednak realizację tych zamierzeń.
Po wojnie muzycy wrócili do Torunia, już w marcu 1945 r. zorganizowano Pomorski Oddział Związku Zawodowego Muzyków i przywrócono orkiestrę symfoniczną; wskrzeszono Pomorski Związek Śpiewaczy oraz założono w tymże roku Instytut Muzyczny skupiający grono wytrawnych muzyków-pedagogów z przedwojennego toruńskiego Konserwatorium Muzycznego oraz nowoprzybyłych do Torunia muzyków z Wilna. Wkrótce jednak odtwarzane powojenne życie muzyczne Torunia załamało się na korzyść Bydgoszczy za sprawą decyzji władz województwa, przeniesionych do Bydgoszczy także z Torunia z inicjatywy bydgoskiego komitetu Polskiej Partii Robotniczej (patrz tutaj). Decyzja ta okazała się dla Bydgoszczy szczęśliwa i pozwoliła na skoncentrowanie w tym mieście wszelkich dziedzin, w tym muzycznej. Wkrótce zdecydowano więc o rozwiązaniu orkiestry symfonicznej w Toruniu i zaangażowaniu części muzyków do powstałej w lipcu 1945 r. Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Bydgoszczy (istniejącej do 1955 r.) oraz nowopowołanej w 1946 r. Miejskiej Orkiestry Symfonicznej w Bydgoszczy, upaństwowionej w 1953 r. pod nazwą Filharmonia Pomorska. W roku następnym rozpoczęto budowę dla niej gmachu. Skoncentrowanie przez władze wojewódzkie w Bydgoszczy wszelkich przejawów działalności kulturalnej i gospodarczej całego nowego województwa wpłynęło też na stosowanie nazewnictwa i użycie określenia "pomorska" nie tylko w przypadku filharmonii, pomimo, że Bydgoszcz - w przeciwieństwie do Torunia - faktycznie jest miastem kujawskim, a nie pomorskim.
Neoklasycystyczny gmach Filharmonii Pomorskiej zbudowano na podstawie decyzji prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w latach 1953-1958 na miejscu kortów tenisowych. Charakterystycznym elementem architektonicznym budynku jest kolumnada centralnie rozmieszczona na fasadzie. Budynek odznacza się dobrą akustyką. Znajdują się w niej 2 sale koncertowe: na 880 i 150 miejsc.
Filharmonia jest centralnym elementem tzw. dzielnicy muzycznej - obszaru wokół nazywanego tak od 1975 r., gdzie koncentrują się instutycje związane z muzyką: Akademia Muzyczna (od 1981 r.), Zespół Szkół Muzycznych (od 1958 r.), Teatr Polski (od 1949 r.) oraz Park im. Kochanowskiego, w którym rozlokowano rzeźby 14 światowej sławy kompozytorów i wirtuozów.
|
|
Budynek Filharmonii Pomorskiej, 1958 r.
Akademia Muzyczna mieści się w neobarokowym budynku zbudowanym przez władze niemieckie jako siedziba władz powiatu w 1906 r. Od 1974 r. budynek mieścił filię Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi, w 1981 r. usamodzielnionej jako Akademia Muzyczna w Bydgoszczy
Budynek Teatru Polskiego z 1949 r. jest tłem dla figury Łuczniczki z 1910 r. i stanowi sąsiedztwo dla Akademii Muzycznej oraz Filharmonii Pomorskiej
|
